تعطیلات نمایشنامه نویسی بومی در تئاتر قزوین

دلایل ضعیف بودن سکه های بومی

رئیس انجمن هنرهای نمایشی استان با اشاره به معیارهای یک نمایش موفق، گفت: یکی از ویژگی های یک نمایشنامه یا فیلمنامه خوب این است که بیش از یک بار توسط کارگردانان مختلف روی صحنه می رود. به عنوان مثال نمایش های «اکبر رادی» در بیش از 50 شهر ایران توسط کارگردان های مختلف اجرا شده است، زیرا تاریخ انقضا ندارند.

حبیبی با اشاره به اینکه اکثر نمایشنامه های بومی ما تاریخ مصرف دارند و بعد از چند سال به فراموشی سپرده می شوند، افزود: مشکل دیگر نمایشنامه نویسان قزوینی این است که فقط برای گروه خاصی نمایشنامه می نویسند. بنابراین متن نوشته شده توسط هیچ گروه یا کارگردان دیگری قابل خواندن، درک و استفاده نیست.

وی ادامه داد: یکی از مشکلات نمایش های ما وجود حفره های روایی در آنجاست. این بدان معناست که قطعه شروع خوب و جذابی دارد، اما سرعت کار در نیمه راه کاهش می یابد و هم با گسستن زنجیره روایت و هم با یک نتیجه گیری سریع و ناپخته به پایان می رسد. به همین دلیل شاید در کل استان نمایشنامه نویس خوبی نداشته باشیم.

بی تجربگی با متون اصلی

یک بازیگر پیشکسوت قزوینی در گفت وگو با خبرنگار تسنیم، علت کمبود نمایشنامه های بومی را بیان کرد: نمایشنامه نویسی هم مثل هر چیز دیگری وقتی به آن توجه می شود رونق می گیرد. برای مسئولان و نیروهای ما فرقی نمی کند که نمایشنامه بومی باشد یا نباشد، چرا نویسندگان باید شب را بیدار بمانند، اعصابشان را خرد کنند و فیلمنامه ای بدیع بسازند؟

حامد شهرتی افزود: متأسفانه در حال حاضر هر کارگردانی می تواند متون نمایشی مورد علاقه خود را به صورت رایگان و رایگان از استان های دیگر تهیه کند و به همین دلیل انگیزه ای برای نویسنده برای خلق نمایشنامه بومی وجود ندارد. اگر واقعاً به متون و دست نوشته های اصلی ارزش می دادند، شاید حتی تشویق می شدم که نمایشنامه بنویسم.

وی در پاسخ به این سوال که چرا نمایشنامه های اجتماعی و انتقادی به ندرت در تئاتر استان دیده می شود، تصریح کرد: متاسفانه نویسنده و نمایشنامه نویسی که چنین نمایش هایی را خلق می کند بسیار کم داریم. ضمن اینکه نویسندگان ما تمایل چندانی به نوشتن متن در موضوع و محور نقد اجتماعی ندارند.

rn

rn

ضرورت تدریس آکادمیک ادبیات نمایشیrn

از سوی دیگر یک کارگردان و نمایشنامه نویس با بیان اینکه در سراسر ایران با کمبود نویسندگان تئاتر مواجه هستیم، اظهار کرد: دلیل اصلی مهجور ماندن نمایشنامه نویسی در تئاتر استان نبود دوره های آموزشی در این حوزه است. همچنین در موسسات آموزش عالی و هنرستان های قزوین اثری از دوره نمایشنامه نویسی دیده نمی شود. تعداد کمی از افرادی که نمایشنامه نویسی را آموزش می دهند فاقد تخصص و مهارت هستند.rn

بهنام علیبخشی با تاکید بر لزوم آموزش آکادمیک و اصولی نمایشنامه نویسان در همین استان گفت: راه حل مشکل نمایشنامه نویسی بومی شروع دوره های آموزشی بلندمدت حداقل 2 ساله و تشکیل کارگاه های آموزشی و تخصصی است. کارگاه های چند روزه این مشکل را حل نمی کند.»rn

وی با اشاره به اینکه کمبود نمایشنامه نویس بومی تنها مشکل تئاتر استان نیست، افزود: در تئاتر قزوین متخصص صحنه نگاری، صحنه و لباس و چهره نداریم و این کمبود کیفیت بخش های بصری را به میزان قابل توجهی کاهش داده است. و یکی از دلایل اصلی عقب ماندگی تئاتر است. قزوین از سایر نقاط کشور می آید.rn

علیبخشی ادامه داد: در حال حاضر در بین فعالان تئاتر استان کارشناس تحصیل کرده و طراحی صحنه نداریم و معمولاً طراحی صحنه نمایش های بومی استان توسط کارگردانان یا دستیاران آنها انجام می شود. بنابراین شرط اصلی توسعه تئاتر قزوین در چند سال آینده پرورش نیروهای شایسته و متخصص در همه عرصه هاست.rn